FESTIVIDADE SANTA LUISA DE MARILLAC

 

Cada 9 de maio, a Familia Vicenciana celebra a  Luisa de Marillac, muller intelixente e decidida que iniciou a atención ao servizo aos máis  pobres. Luisa é a cofundadora, xunto a Vicente de Paúl, da Compañía das Fillas da Caridade. Luisa é un fermoso exemplo de entrega incondicional ao próximo. Ela fixo realidade o seu soño, a misión que Deus lle encomendou: atender aos máis necesitados do seu tempo en Francia: nenos abandonados, enfermos, anciáns, persoas sen casa….. Por iso queremos ser portadores da súa labor, facendo que ela sexa o CORAZÓN do noso colexio. 

MES DE MAIO, MES DE MARÍA

Maio é un mes apreciado, abundante e colorido. Este mes pertence ao tempo Pascual, o tempo do Aleluia, da manifestación do misterio de Cristo; é tempo da espera do Espírito Santo, que descenderá sobre a Igrexa que nace en Pentecoste. Neste mes é tradición da Igrexa adicarllo a Virxe María. Ela é a protagonista humilde e discreta dos primeiros pasos da comunidade cristiá: María é o seu corazón espiritual, porque a súa presencia no medio dos discípulos é a memoria viva do Señor Xesús. María é Nai da esperanza, ela ensínanos a crer, esperar e amar. Por iso debemos darlle un lugar especial a María, non porque sexa unha tradición de larga data na Igrexa ou polas gracias especiais que se poden obter, senón porque María é a nosa Nai, a nai de todo o mundo e porque se preocupa por todos nós, intercedendo incluso nos asuntos máis pequenos. Ela indícanos o camiño a seguir. 

 

TEMPO DE PASCUA!

 

Neste tempo pascual celebrámola VIDA con maiúsculas. Marcados pola Resurrección do Señor temos que contaxiar a esperanza que ven da Resurrección. 

Nós, os cristiáns, cremos e sabemos que a Resurrección de Cristo é a verdadeira esperanza do mundo, aquela que non defrauda. É a forza do gran de trigo, do amor que se humilla e se dá ata o final, e que renova realmente ao mundo. Tamén hoxe esta forza dá froito na nosa historia, marcada por tantas inxustizas e violencias. Trae froitos de esperanza e dignidade onde hai miseria e exclusión, onde hai fame e falta de traballo, onde cada día temos vítimas da trata de persoas e das distintas formas de escravitude… 

As marcas da paixón nas mans, nos pes e nas costas de Xesús quedaron como a marca perpetua dun amor infinito por cada un de nós, por unha entrega que dá vida. Así, Cristo resucitado é a nosa esperanza, a verdadeira esperanza do mundo, a que nos move a camiñar cada día. ¡Déixate  marcar pola esperanza! 

DOMINGO DE RESURRECCIÓN

 

Por que buscades entre os mortos ao que está vivo? Esta noite contemplamos e celebramos a plenitude da vida. Agora temos a certeza de que a morte non venceu, gañou a VIDA, a esperanza. Coa Resurrección de Xesús é cando acada sentido toda a nosa fe. Cando celebramos a Resurrección de Cristo estamos celebrando tamén a nosa propia liberación. Celebrámola derrota do pecado e da morte. Na Resurrección atopámola clave da esperanza cristiá: se Xesús está vivo e está ao noso carón, que podemos temer?, que nos pode preocupar? 

A Resurrección é fonte de profunda ledicia. A partir dela, os cristiáns non podemos vivir máis con caras tristes. Debemos ter cara de resucitados, amosar ao mundo a nosa alegría porque Xesús venceu a morte. A Resurrección é luz para os homes e cada cristián debe irradiar esa mesma luz a tódolos homes, facéndonos partícipes da alegría da Resurrección por medio das súas palabras, a súa testemuña o seu  traballo apostólico. Debemos estar verdadeiramente ledos pola Resurrección de Xesucristo, o noso Señor. Neste tempo de Pascua que comeza, debemos aproveitar tódalas gracias que Deus nos da para crecer na nosa fe e ser mellores cristiáns. Vivamos con profundidade este tempo. 

FELIZ PASCUA!!

SÁBADO SANTO

O Sábado Santo é un día de silencio e de espera. Un gran silencio envolve a terra. Xesús morreu. Parece que neste día Deus calou, pero... aínda non  dixo a última palabra. 

Os discípulos de Xesús permanecen xunto ao sepulcro do Señor, meditando a paixón e morte. Tódalas súas esperanzas derrubáronse. O seu mestre foi cravado nunha cruz coma un axitador do pobo. María a súa nai, tamén garda silencio na súa dor. 

É un día para contemplar, para contemplar en silencio e preto de María. María é a muller do silencio, da espera, da escoita, da búsqueda... 

É un día para que nos sintamos máis preto dos que están sos, dos ausentes, dos desamparados, dos que necesitan unha palabra ou un xesto de ánimo, de esperanza. 

E despois deste día de silencio e oración con María só nos queda acudir á Vixilia Pascual, que é a celebración que recolle todo o que existe e envólveo no Amod e Deus. É recoñecer que todo o que existe ten un sentido en Deus, todo está sostido polo seu Amor. Todo comeza.

 

 

VENRES SANTO

 

Hoxe, Venres Santo, vemos que Deus non nos evita o sufrimento, pero El mesmo acompáñanos. Este Deus fainos mirar ao sufrimento, ao abandono e ao desamparo das vítimas das inxustizas e das desgracias. Xesús non escapa, afronta o mal e a dor confiando nun amor maior que o sostén.  

Os cristiáns seguimos dando moitas voltas para non toparnos con «Deus crucificado». Aprendemos, incluso, a levantar a nosa mirada cara a Cruz do Señor, desviándoa dos crucificados que están ante nós. Sen embargo, "a maneira máis auténtica de celebrar a PAIXÓN do Señor é reavivar a nosa  COMPAIXÓN. Que a nosa loanza  ao Crucificado nos poña sempre mirando cara os que viven sufrindo.” (J.A.Pagola) 

Acollamos hoxe a súa proposta de non esperar máis para mirar a nosa cruz, o noso mal, a nosa dor. 

XOVES SANTO

No día de hoxe, Xoves Santo, lembramos a Última Cea de Xesús cos seus apóstolos, na que lles lavou os pés dándonos un exemplo de servicio. Na Última Cea, Xesús quedou con nós no pan e no viño, deixounos o  seu Corpo e a  súa Sangue. 

Cun xesto tan sinxelo como lavalos pés, Xesús rompe esquemas, cruza fronteiras internas e amosa aos seus discípulos outra forma de ser e vivir. Un xesto de gran profundidade que permite entendelo modo de proceder de Xesús, ese que nin os discípulos comprenderon. Lavalos pes é a oportunidade para entrar nun novo espacio no que construír relacións distintas, sas, auténticas. Todos estamos invitados no día de hoxe a ser aquelas persoas que saben ver e buscalo amor e o servicio nas cousas más cotiás da vida, que non miran cando o outro fixo por última vez o que hoxe fago eu; que simplemente aman e serven sempre.